|
W okresie przedchrześcijańskim znajdował się tu słowiański gród niewielkich rozmiarów. Jednak to nie rozmiary osady, lecz ranga rodu Dębów które je zamieszkiwał (pieczętujący się znakiem „Łękawica”), stanowiła o znaczeniu tegoż miejsca. Prawa miejskie z 1343 roku potwierdzają jednoznacznie, iż od dawien-dawna był to ważny punkt obszaru Łysogór, którego pod chrześcijańską okupacją zdrajców słowiańskiej racji stanu, rychło straciło swoje pierwotne znaczenie. Ślady tego faktu znalazły swoje echo w niezmiernie romantycznej legendzie o dzielnej szlachciance Atlejdzie z Dębna, która została porwana przez Tatara jako łup wojenny. Niewiasta owa mocą własnego intelektu i cywilnej odwagi doprowadziła do sytuacji, w której ów napastnik powrócił z Nią do Dębna - gdzie osiadł, biorąc swoją brankę za żonę. Zwracając równocześnie zrabowane relikwie Krzyża Świętego, zasłużył także na uszlachcenie. Według legendy, w taki oto sposób powstał jeden ze znaków wasalnej podległości Lechitów wobec judeo-rzymskiego okupanta. Poprzez poniżenie prasłowiańskiego znaku „Łęg”-łękawica/siodło, pod lewym ramieniem „Krzyża”, będącego znakiem pierwszych okupantów Lechii-Polski. To herb „Dębno”.
Źródła okupantów: I. - Wikipedia https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Debno.html Dębno (wieś w gminie Nowa Słupia) 50°53′24″N 20°59′14″E 50.8900000 20.9872222 Dębno uzyskało lokację miejską w 1343 roku, zdegradowane przed 1400 rokiem. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa kieleckiego. Miejscowość jest siedzibą parafii św. Mikołaja. W strukturze kościoła rzymskokatolickiego parafia należy do metropolii krakowskiej, diecezji kieleckiej, dekanatu bodzentyńskiego. W dokumentach z XIV wieku Dambno, wieś w ówczesnym powiecie opatowskim, dawna własność biskupów krakowskich. W roku 1322 występuje stąd Nanker, jako biskup załatwiający sprawy dóbr kościelnych (Kod. kat. krak., 1. 160). W dokumencie Jana Grota, biskupa krakowskiego datowanego z Dębna w roku 1343, Dębno nazwane jest miastem: „ni Dambno opido nostro“. W połowie XV Długosz opisuje Dębno jako wieś biskupią, która posiada kościół parafialny konstrukcji drewnianej, pod wezwaniem św. Mikołaja (L. B., 11,464). Registry poborowe z XVI wieku także nazywają Dębno wsią. W roku 1578 było tu 14 osad, 9 łanów kmiecych i 2 komorników. Jak podaje nota Słownika geograficznego Królestwa Polskiego z roku 1881, „Dębno Leży u stóp pasma Łysogór Świętokrzyskich, między Bodzentynem a Słupią Nową. Wieś posiada kościół parafialny drewniany z XVIII wieku oraz szkołę początkową.” Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z roku 1827 było tu 24 domów zamieszkałych przez 181 mieszkańców. Około roku 1881 wieś liczyła 59 domów i 303 mieszkańców. Średniowieczny gródek stożkowaty ulokowany na cyplu terasy lessowej nad Pokrzywianką. Jest położony na zboczu i ma wysokość od 8,5 do 12,6 m. Płaskowyż ma powierzchnię 300 m². Znaleziono tu ślady drewnianej budowli o wymiarach 6,5 × 7,5 m. W średniowieczu znajdował się tu dwór biskupi. Wzniesiono go prawdopodobnie w pierwszej połowie XIV w. Jego przeznaczenie nie jest pewne. Mógł pełnić funkcje pomocnicze (głównie magazynowe) dla zarządu klucza majątkowego w Tarczku lub znajdowała się tu okresowa rezydencja biskupów krakowskich. Dwór otoczony był kamiennym wałem. Z trzech stron otaczała go fosa – od strony północnej gródek osłonięty był przez rzekę. Dwór został zniszczony ok. 1370 r. prawdopodobnie przez Litwinów. Do października 2008 r. w Dębnie znajdował się zabytkowy, drewniany wiatrak kozłowy z 1880 r. Wiatrak po demontażu przewieziono i umieszczono na terenie Parku Etnograficznego w Tokarni – oddziale Muzeum Wsi Kieleckiej. II. - Słownik Języka Polskiego PWN „Dębno” - Polski herb szlachecki. W czerwonej tarczy czteropolowej, w polu czwartym odwrócona srebrna litera M (łękawica); ród rycerski Dębów, znany w poł. XIII w., pochodził z ziemi sandomierskiej; herbu Dębno używali m.in. Krzyżanowscy, Oleśniccy, Potworowscy, Sienieńscy. III. - Leksykon genealogiczno-historyczny. https://genealogia.okiem.pl/glossary/glossary.php?word=Łękawica Figura herbowa występujące m.in. w herbach Abdank, Syrokomla i in. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od słowa "łękawy" (krzywy - stąd: łęk, łęg, Łuk). Inne atrakcje: Ruiny Zamku w Bodzentynie Noclegi w pobliżu: |
 |
DĘBNO