nie może oczekiwać szacunku od innych narodów Ziemi.
Przewodnik który trafił w Twoje ręce, zajmuje się przeszłością ważkiej arterii komunikacyjnej ziem obecnego kondominium Polin, dla obszaru położonego w widłach rzek Pilicy i Wisły, w jego przedchrześcijańskim okresie. Dotyczy zatem także początków chrystianizacji Lechii-Polski, nie później jednak niż do końca XII wieku. W zamyśle autora, nie ma tu zatem miejsca dla dziejów tych ziem pod okupacją rzymskiej Sekty Katolickiej, bardzo szeroko popularyzowanych we wszystkich jej przeszłych oraz współczesnych publikacjach, oraz obecnych mediach - środkach masowego przekazu. Autor uznał bowiem, że podaż informacji z okresu katolickiej Polski daleko przekracza popyt, dlatego ich pozyskanie nie powinno dla nikogo stanowić najmniejszego problemu.
I - Wstęp.
II - Powód wyznaczenia szlaku turystycznego.
III - Uzasadnienie wyboru trasy szlaku.
IV - Ciekawostki na trasie szlaku.
V - Związki szlaku z pradawnym ustrojem społecznym słowiańszczyzny.
VI - Opis oznaczeń trasy szlaku.
VII - Tabelaryczny opis trasy „Łysogóry”.
VIII - Tabelaryczny opis trasy „Wisła”.
IX - Mapy.
X - Informacje organizacyjne, oraz formalno-prawne.
XI - Fotografie.
Do pobrania:
- Opis szlaku "Łysica" - droga żeńska
- Punkty szczególne szlaku - j.w.
- "Kamienna" - broszura ks. prof. Włodzimierza Sedlaka
Zabiorę Cię w mentalną wycieczkę do świata, który
przestał istnieć ostatecznie około 570 lat temu, gdy
Kazimierz Jagiellończyk zakazał palenia ogni sobótkowych
na Łyścu. Pozostały po nim jeno nikłe ślady w kulturze
ludowej, tradycja ziołolecznictwa, oraz kilka
intrygujących miejsc wraz z ich nazwami geograficznymi.
Doskonale zdaję sobie sprawę, że
możesz być zaskoczony, zgorszony a nawet oburzony
tekstem, który „wziąłeś do ręki”. Nie znajdziesz w nim
bowiem cienia zachęty typu „nasz klient – nasz pan”,
tworzącej miłą ci, biznesową atmosferę w stylu „płacę i
wymagam” – łechcącą twoje ego tak, jak do tego
przywykłeś. Jeszcze 25 lat temu, tęże maksymę "Nasz
klient - nasz pan" traktowałem bez mała poważnie. Dziś
niestety zbyt wielu "panów"
nagle się narobiło, aby Lechita zdrowy na umyśle
mógł to spokojnie zaakceptować. Nasz klient to - nasz klient! Dla
naszego klienta zrobimy więcej, niż bardzo wiele!
Niestety... Dla autochtonów nie jesteś i nigdy nie
będziesz „panem” w najmniejszym stopniu. Na
całym świecie, jedynie rdzenni Polacy posiadają ten
tradycyjny przywilej, zwracania się do siebie per
„Proszę Pani, Proszę Pana”.
Regionalista - Pan Jacek Korczyński, napisał jasno o
przywileju:
"Ważne było także umiejętne nawiązywanie kontaktów z
mieszkańcami wsi i miasteczek podczas wędrownego życia.
Przede wszystkim należało pamiętać – jak zaznaczył autor
przewodnika – że mieszczan miasteczek w ogóle, a
zwłaszcza Bodzentyna nigdy nie można nazywać przez „wy”,
lecz przez „pan”. Są pod tym względem bardzo drażliwi i
nieraz już turyści byli narażeni z tej przyczyny na
różne niemiłe niespodzianki." [koniec cytatu]http://madeinswietokrzyskie.pl/swietokrzyskie-podrozowanie-czyli-wspomnien-czar
Happy travels! Frohe
Reisen! Bon
voyage! סעות שמחם
Niech
słowiańska bogini Pogoda, będzie dla Ciebie łaskawa, w
słowiańskich Łysogórach.
II. Z jakiego powodu?
Znakomita większość publikacji na temat Gór Świętokrzyskich stwierdza na wstępie, że jest to miejsce szczególne, otoczone „mgiełką” ekscytującej tajemniczości tzw. „miejsca mocy”, oraz „owiane” bliżej nie wyartykułowanymi „legendami”. Według znanego i szanowanego literata, Gustawa Herlinga Grudzińskiego (obywatela polskiego żydowskiego pochodzenia), była to arcyciekawa tzw. „kraina mitopłodów”. Natomiast inni autorzy rozlicznych publikacji, nigdy nie próbują wyjaśniać, co konkretnie leży u podstaw owej „tajemniczości” i „nadzwyczajności” wspomnianego „miejsca mocy”? Przyszedł czas, aby ktoś wreszcie zrobił to za nich – skoro oni sami tych przyczyn znać nie chcą, lub nie mają dość odwagi, aby opowiedzieć o tym „zniszczonym świecie” otwartym tekstem.
Tu właśnie wkraczamy na zagadkowy i czarowny „teren słowiańskich źródłosłowów”, który (czy się to komuś podoba, czy też nie), dziedziczymy jako cudowny i niezwykle cenny spadek po naszych najodleglejszych, słowiańskich praprzodkach. Spadek, którego nie zdołała zniszczyć ani chrześcijańska indoktrynacja, ani zagony okupantów, ani nawet nasza własna głupota. Łysogóry natomiast są miejscem szczególnym, w którym dziwnym zbiegiem okoliczności ludzkie umysły od niepamiętnych czasów są zapładniane nowymi ideami. Dlatego powiadam wam, nie martwcie się drobnostkami bracia Słowianie, bo „idzie nowe”. http://szkola-filozoficzna1gb.5v.pl/ Do Was także przyjdzie – kiedyś, gdy nadejdzie odpowiedni czas. Sława Bogom Lechitów! Lechitom sława!
Nasza własna słowiańska-lechicka kultura oraz światopogląd były bardziej logiczne, bardziej wyrafinowane, a przede wszystkim o wiele bardziej ludzkie, od despotycznych i niezwykle agresywnych kultur z rejonu bliskiego wschodu, oraz obszaru śródziemnomorskiego. Niestety cena naszego biologicznego przetrwania, okazała się nadzwyczaj wysoka. Doszło do tego, że zamiast opowiadać dzieciom naszą własną historię słowiańszczyzny i nasze własne legendy, posługujemy się obecnie mitologią importowaną „z zachodu”, która pasuje do mentalności Słowianina jak pięść do nosa. Dla przykładu, sami rozpoczęliśmy promowanie „czarownic”, które bardziej wyglądają jak włoska „befana”, angielska „with”, lub niemiecka „Hexe” – niż jak słowiańskie blond-piękności. Sami się wydziedziczamy z należnego nam spadku po Ojcach i Dziadach! Inne nacje tego nie robią. Mimo pozorów „unijności europejskiej” (tzw. „demokracji”), w istocie rzeczy Europa pozostaje nadal „plemienna”. Unijna fasada nie ma mocy, aby to zmienić – a wręcz przeciwnie, staje się przykrywką, pod którą chwilowo zjednoczone, dzikie, germańskie i semickie plemiona, starają się zniszczyć wspaniałą słowiańską kulturę. „Drank nach Osten” ciągle jest realizowany!
Za ewentualną pomoc, wszystkim entuzjastom tego tematu z góry serdecznie dziękuję. Tym bardziej dziękuję malkontentom, których nigdy nie brak. Bo to nie oni za wszelką cenę unikający podejmowania ryzyka, tylko właśnie entuzjaści-amatorzy - od samego początku dziejów człowieka, najwięcej wnoszą do rozwoju wiedzy, najbardziej narażając się jednocześnie.
Antypolskie media na potrzeby bieżącej polityki usłużnie gloryfikują pojęcie "imperium" (imperializm), starając się bezzasadnie przedstawić taki sposób rządzenia narodami, jako synonim "kultury" oraz "cywilizacji". Prawda jest jednak taka, że tą regułą było i nadal jest, iż wszyscy władcy absolutni (imperatorzy), to patologiczni despoci-ludobójcy, kreowani (o zgrozo) przez całą światową (oficjalną) historiografię na tzw. "bohaterów".
W świadomości społecznej całej populacji Watykańczyków (mieniących się być tzw. „Polakami-katolikami”), Łysogóry (zwane przez nich obecnie „Górami Świętokrzyskimi”) w minionym milenium judeo-rzymskiej okupacji, zostały wyzute z własnej historii. Dotyczy to także legend, mitów i tradycji, oraz charakterystyczniej i obecnie unikalnej mentalności plemion, które zamieszkiwały niegdyś obrzeża tego świętego obszaru, przez wiele tysiącleci. Górskiego w swojej naturze choć relatywnie łatwo dostępnego terytorium, które określało i manifestowało wspólny etnos Słowian, organizację państwową, oraz własną (obecnie unikalną) filozofię życiową.
„Słowiański Szlak” zostaje zatem powołany do życia, dla ratowania w świadomości Polaków-Lechitów tragicznych resztek tego, co zachowało się jeszcze z chrześcijańskiego pogromu (forpoczty rasistowskiego syjonizmu). Także i tego, co przechowała sama ziemia, oraz nadzwyczaj nieliczne zabytki.
W aktualnych realiach pierwszej połowy XXI wieku, jest to straceńcze i desperackie działanie, dla którego okupanci nie pozostawili autochtonom żadnej, sensownej alternatywy.
III. Dlaczego właśnie tędy?
Od
niepamiętnych czasów (ok. 6 tys. lat p.n.e.), to co
proponuję (nielicznym) współczesnym Polakom-Lechitom
jako szlak turystyczny – było rzeczywistą i ważką
arterią komunikacyjną, stworzoną przez rzeki: Kamienna oraz Świślina.
Łączyła ona słowiańską rzekę Wisłę, ze świętymi górami:
męskim „Łyścem” oraz żeńską „Łysicą”. Połączenie to
miało olbrzymie znaczenie kulturowe i państwotwórcze, a
także ważne znaczenie gospodarcze – gdyż jest to ciągle
najkrótsza droga wodna, łącząca Wisłę z Łysogórami. To
właśnie tu Lechici wyprawiali się po kamień, choć według
ich opinii, nie nadawał się zupełnie na materiał
budowlany dla ich domostw. Wyjątkiem były tylko
kamienne „węgły”, na których wynoszono dębowe
przyciesie ponad poziom gruntu. Był Im jednak bardzo
potrzebny w wielu innych zastosowaniach gospodarczych.
Wobec wygody
tegoż połączenia komunikacyjnego (jego dostępność i
bezkosztowość), nie budowano dróg bitych na całym,
rozległym i gęsto zalesionym obszarze w widłach rzek
Pilicy i Wisły. Ze względu na ukształtowanie terenu,
nieliczne trakty gruntowe były tu nieopłacalne, dlatego
bardzo złe i nieliczne (Kraków-Chęciny-Radom?
Sandomierz-Chęciny-Łódź?). Na tym obszarze były także
niepożądane, gdyż niszczyły odwieczną i świętą puszczę.
Enklawa ta spełniała równocześnie „penitencjarną” rolę
tzw. „miejsca ucieczki” dla zabójców z rozmysłu - lub
mimo woli. Dawała im schronienie przed nieuniknioną
zemstą rodziny zabitej osoby, która czekałaby ich
niechybnie na każdym innym obszarze Lechii. Stawała się
zatem rodzajem „więzienia”, bez murów i wież
strażniczych. Dalekie echa tejże, specyficznej funkcji
obszaru Łysogór, odzwierciedlane były jeszcze do
niedawna przez powiedzonko („Ty zbóju świętokrzyski!”)
przetrwałe w kulturze ludowej , służące
także od złośliwego określania charakteru współczesnych
mieszkańców tej Ziemi.
Była
to ziemia święta trójcy mocy sprawczych (słowiańskich
Bogów) o nazwach:„Świst”- stworzyciel wszelkich wód.
„Poświst” - stworzyciel ziemi, po której można było się poruszać „suchą stopą”.
„Pogoda” - władczyni powietrza i zjawisk atmosferycznych.
Owi słowiańscy Bogowie, byli mitycznymi rodzicami wszystkich Słowian na obszarze od Łaby, po Niemen i Dniepr. Ich potomkowie, to dwaj legendarni bracia przyrodni - „dzieci Bogów”:
Lel (człowiek żyjący „na wodzie”)
Polel alias „po-Lach” (Polak – człowiek żyjący na suchym lądzie)
Przywrócenie do życia szlaku komunikacyjnego „Wisła – Łysogóry” choćby tylko w formie szlaku turystycznego, stanowi znakomity sposób powrotu do pierwotnego znaczenia zarówno świętej rzeki Wisły, jak i łysogórskiego siedliska Stworzycieli słowiańskiego świata (w tzw. „Górach Świętokrzyskich”). Bez tego, pełne zrozumienie roli obu tych miejsc w świadomości naszych Praprzodków, nie jest w pełni możliwe. W tych okolicznościach, mentalne skomunikowanie tego „magicznego” zakątka (Łysogór) z resztą kraju , staje się warunkiem „być – nie być” słowiańskiej tożsamości narodowej autochtonów.
Z powodów oczywistych współczesny, „Słowiańskich Szlak” nie prowadzi niestety (choć powinien), korytem rzek Kamiennej i Świśliny. Ze względu na obecne spiętrzenia wody w licznych zalewach, możliwe jest tu co najwyżej organizowanie spływów kajakowych na niektórych odcinkach ich biegu. Obie rzeki toczą swoje wody częstokroć poprzez szerokie tereny zalewowe, na których meandrowały – pozostawiając rozległe starorzecza w epokach geologicznych, nastałych po orogenezie hercyńskiej. Krajobraz na tym szlaku w minionym tysiącleciu uległ głębokim przemianom. Stało się to głównie na skutek masowych wyrębów związanych z produkcją węgla drzewnego dla kuźnic, zajmujących się wytopem żelaza i jego przeróbką, oraz poszerzaniem terenów uprawnych. Niemniej jednak sporadycznie zdarzają się tu także obszary o krajobrazie, łudząco podobnym do tych sprzed tysiąclecia. Poziom wody w obu rzekach tworzących obecny „Słowiański Szlak” uległ drastycznemu obniżeniu, wskutek wspomnianego wylesiania. Natomiast sezonowe zmiany poziomu tych wód znacznie wzrosły, gdyż zmalało stabilizujące działanie bardzo rozległych niegdyś obszarów leśnych w widłach rzek Pilicy i Wisły, chłonących wodę jak przysłowiowa gąbka.
Statystyczny, współczesny, tzw. „Polak-katolik” (będący Polakiem już tylko z nazwy) nie ma niestety bladego pojęcia o przeszłości swoich własnych, pradawnych, słowiańskich Przodków, ani też tychże szczególnych gór, obecnie nazywanych propagandowo „Świętokrzyskimi”. Ślady tej niesłychanej tragedii znajdziemy z łatwością w naszym własnym języku, który jest obecnie naszym najcenniejszym skarbem-spadkiem, odziedziczonym po naszych słowiańskich Antenatach. Jest dziedzictwem, które ciągle jeszcze zachowuje wiedzę o tym, jacy niegdyś byliśmy, wbrew zakusom naszych odwiecznych wrogów – a nawet i wbrew naszej własnej, bezdennej głupocie. Aby nie być gołosłownym, odwołajmy się do konkretnych przykładów:
1. "Szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie."- Może wykpiwane "sobiepaństwo" Polaków nie jest jednak powodem do wstydu? Może ono jest powodem do dumy z NAJSTARSZYCH NA ŚWIECIE TRADYCJI DEMOKRATYCZNYCH w kranie Lachów? Tradycji, do których należy słowiański "Wiec" (spadkobiercą - obecnie zbeszczeszczony Sejm) funkcjonujący w czasach, gdy na obszarach basenu Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej oraz całej reszcie Globu, zbrodniczą ręką twardo rządzili bandyci-ludobójcy, przez całą oficjalną–zachodnią historiografię podnoszeni do rangi "bohaterów".
2. "Do trzech razy sztuka." - Może tzw. katolicka "Trójca Święta" nie jest ani pierwszym, ani nawet szczytowym osiągnięciem religii, nazywanej eufemistycznie "monoteistyczną"? Może to właśnie Słowianie jako pierwsi zauważyli "boską” naturę liczb pierwszych – których "porządku występowania" nie ogarnął jeszcze do dnia dzisiejszego żaden matematyk? Może to jednak ów "Świst", Poświst" i "Pogoda" (jak chce wielu "Łada, Boda i Leli") stanowili pierwszą, Świętą Trójcę na całym Globie?
3. "Dziad" - Może to nie jest wcale żaden biedak godny pogardy (pogardy w rzymskim oraz żydowskim stylu), tylko powszechnie szanowany, jeszcze żyjący Przodek, będący naturalnym nosicielem słowiańskiej wiedzy o świecie, a także naszych rodzimych tradycji i obyczajów?
4. "Dziwka" - Może to wcale nie jest żadna ladacznica, sprzedająca swoje wdzięki za pieniądze każdemu kto odpowiednio zapłaci, tylko po prostu młoda i jeszcze niezamężna Słowianka, młoda i piękna Laszka – panienka? Wszak do dnia dzisiejszego, istnieje po czeskiej stronie Dunajca miejscowość o nazwie "Czerwony Klasztor". Znajduje się tam od wieków pensjonat dla panien, którego dumna nazwa brzmi: "Hodovla Divek".
5. "Wiedźma" - A może wcale nie osławioną "teściową" tu chodzi, ani o "rozwiązłą nałożnicę Szatana", która wylatuje na miotle na Łysą Górę, aby tam razem z biesami odprawiać grzeszne sabaty, ociekające wyuzdanym seksem? Może jednak owa Wiedźma, jest po prostu kobietą "która wie"? Kobietą – która służyła w słowiańskiej gontynie, gdzie nabyła najróżnorodniejszą wiedzę, niedostępną przeciętnemu Lechicie, zajętemu prowadzeniem gospodarki. Słowa "wiedźma" i "wiedza" zostały bowiem zbudowane na wspólnym źródłosłowie, dlatego śmiało można powiedzieć, że "Wiedźma - wiedzę ma"!
6. "Lelum-polelum" - A jeśli nie jest to wcale ktoś niemrawy ani gnuśny. Jeśli to nie jest wcale leniwy Lechita, tylko boski potomek jednego z dwu przyrodnich braci: Lela i Polela, zrodzonych z seksu uprawianego przez Boginię powietrza o nazwie "Pogoda" (Po-godach znaczy "nie zaślubiona") z Bogiem-stworzycielem wód Świstem, oraz Stwórcą suchego lądu - Poświstem? Tego samego Lela i Polela, których nazwy dziedziczą wspólny źródłosłów ze słowem "Lach" – oznaczającym Polaka?
7. "Kurwa" - Może jednak to nie jest żadne przekleństwo, tylko nazwa prastarej bogini miłości indoeuropejskiego pochodzenia? Bogini tak starej, że sięgającej swoimi początkami czasy neolitu?
8. "Kutas" - A jeśli to nie jest w rzeczywistości wcale słowo obraźliwe, a jedynie zwykła, słowiańska nazwa wszystkiego tego "co zwisa"? Wszak "panowie szlachta", jeszcze całkiem niedawno zwykli sobie zdobić własne szable paradne eleganckimi „kutasami” – czego dowodem są zabytkowe szable i liczne zapisy w polskiej literaturze.
9. "Ksiądz" - Słowo to, w rzeczywistości nie oznacza bynajmniej katolickiego duchownego. Jest to słowiański-polski wyraz, dziedziczący wspólny źródłosłów z takimi wyrazami jak "książę" oraz "księga" i oznacza człowieka wykształconego, czyli "Xsięcia uczonego w piśmie". Przywódcami Lechitów byli właśnie książęta. Ci z nich, którzy założyli na głowy watykańskie piętna kainowe (korony), stawali się królami - papieskimi wasalami.
W tym kontekście trzeba być naprawdę "ślepym i głuchym", aby nie dostrzegać, jak wiele pracy włożyli nasi odwieczni wrogowie wraz z ich rodzimymi kolaborantami (występujący przeciwko nam jawnie i skrycie), żeby zmienić naszą słowiańską mentalność, zniszczyć ją – czyniąc nas samych podatnymi na ich ataki. ...a my tego zdajemy się nie dostrzegać. Nie zauważamy, gdy wciskają nam modę na angielszczyznę w ojczystym języku. Modę na różne "Brawo ty" lub "Piętnaście minut do siódmej".
Zaśmiecanie pięknego języka naszych Praprzodków rozpoczęto łaciną, aby poprzez języki: włoski, niemiecki oraz francuski, zwieńczyć obecnie dzieło zniszczenia angielszczyzną, oraz postępującym, siłowym upraszczaniem odmiany, z siedmiu – do zaledwie czterech przypadków.
VI. Ciekawostki na szlaku.
Miejsc
szczególnych na Słowiańskim Szlaku według dzisiejszych
standardów, jest relatywnie niewiele. Nie powinno to
budzić zdziwienia, gdyż gęstości zaludnienia na tym
(obecnie bardzo przeludnionym) obszarze, nie da się w
żaden sposób porównać choćby z tą, sprzed tysiąca lat.
Precyzyjna liczba niegdysiejszych osad, rozlokowanych
wzdłuż koryt rzek Kamiennej i Świśliny, jest obecnie
niemożliwa od ustalenia. Niemniej jednak szczątkowa
wiedza o istnieniu kilkunastu z nich zachowała się,
głównie dzięki oficjalnie rozpoznanym (i
tym jeszcze oficjalnie nie rozpoznanym) stanowiskom
archeologicznym, oraz bardzo starym nazwom
geograficznym:
Nietulisko (Osada
rzemieślnicza.)
Rzepin
Świślina
(Wieś służebna Boga "Śwista" / z-Wisl-ta)
Rzeki (Wieś slużebna Boga z-Wisl-ta?)
Tarczek (Słowiańskie targowisko.)
Świętomarz (Miejsce kultu Bogini Marzy.)
Dębno (Gród na wzniesieniu.)
Św. Katarzyna (Święte
źródło, święty "gaj" oraz góra.)
Hen daleko w tej krainie,gdzie świślina rzeka płynie,
tam Pogody tron wysoki
wznosi się aż pod obłoki.
Tam Pośwista leżą dobra
tam też Śwista wody płyną.
Nie zapomni o tym każdy
kto się spotkał z tą krainą.
Legendy tam w polach leżą,
do nikogo nie należą.
Każdy je pozbierać może
gdy wstanie o rannej porze...
V. Ustrój społeczny dawnej słowiańszczyzny.
Impulsem inicjującym i inspirującym mnie do zredagowania poniższego tekstu, była publikacja pod tytułem „Chrobacja - kraina zapomniana przez historyków” http://chrobacja.prohosts.org/ autorstwa przewodnika turystycznego, Pana Tomasza Rogalińskiego pseudo „Poświst Łysiecki” https://www.facebook.com/tomasz.rogalinski
Nie interesują mnie w tym tekście szczegóły, które ten lub inny nadgorliwy krytyk celebrujący własny „autorytet”, mógłby z lubością wytykać. Tego typu postępowanie uważam za szkodliwe, gdyż zawsze jego celem zasadniczym jest odwracanie uwagi od spostrzeżeń cennych – będących przedmiotem zazdrości konserwatystów różnej proweniencji. W mojej ocenie każda praca, która zawiera choćby jedną–jedyną myśl odkrywczą pośród tysiąca błędów, jest zawsze godna uwagi i poszanowania, ze względu na konstruktywny wysiłek umysłowy autora.
Pomijając więc obszerne fragmenty z którymi w pracy „Pośwista Łysieckiego” mógłbym polemizować, (lub które mógłbym akceptować bez zastrzeżeń) pragnę zwrócić uwagę czytelnika na tę jej część, która nawiązuje do związków Słowiańszczyzny z językami, kulturą i wierzeniami na obszarze dzisiejszych Indii. Nie przypadkiem języki ludów zamieszkujących oba te obszary zaliczają się do grupy tzw „indoeuropejskich” – o czym przecież każdy wie, a przynajmniej powinien. Sprawa tych związków w sferze językowej, a nawet po części i kulturowej, jest doskonale znana od dawna. Dokumentuje to pochodzenie tych ludów z jednego „pnia kulturowego” w którym istnienie plejady bogów i bóstw pomniejszych było standardem. W wierzeniach Hindusów jest to ostentacyjne wprost widoczne.
Przypatrzmy jednak uważnie naszym rodzimym, słowiańskim Bogom, duchom i demonom. Czyż ich wielość oraz pozorne nieuporządkowanie, nie przypomina przypadkiem hinduskiego „bałaganu” bogów i bóstw mniejszego kalibru? Jednak znawca wierzeń hinduskich wie, że w tym pozornym nieporządku, można jednak odkryć pewne prawidłowości i hierarchię. Tak właśnie jest, ponieważ hinduskie społeczeństwo jest społeczeństwem kastowym. Każde społeczeństwo, tworzyło sobie w przeszłości bogów na swój własny „obraz i podobieństwo”. To jest ogólnoświatowa prawidłowość, wpisana na trwale w psychikę zwierzęcia, o naukowej nazwie „Homo Sapiens Sapiens”. Właśnie dlatego pośród hinduskich bogów, bogiń, bóstw, bożków, demonów i „demonków”, można odkryć te naczelne, te nieco mniej ważne, oraz te całkiem podrzędne. Ja natomiast twierdzę, że bliźniaczo podobną hierarchię można odkryć, systematyzując słowiańskie bóstwa według ich tzw. „wagi i znaczenia”. Nie służyła jednak ona nigdy do sankcjonowania żadnej władzy despotycznej i absolutnej, gdyż było to całkowicie niezgodne z mentalnością Lechitów.
| „HIERARCHIA” MOCY (Bogów)
ZAJMUJĄCYCH SIĘ FUNKCJONOWANIEM SŁOWIAŃSKIEGO ŚWIATA. (obraz-odpowiednik słowiańskiego „duchowieństwa”,czyli naszych słowiańskich Żerców-"szamanów") |
||
|
Świst, Poświst, Pogoda. (Trójca Bogów-stworzycieli wody, ziemi i powietrza.) Trójca ta stanowi fundament słowiańskiego światopoglądu wiążący go z zapomnianym, choć bez wątpienia istniejącym niegdyś, słowiańskim mitem o stworzeniu świata. Bogowie ci nie zajmują się Słowianami w sposób bezpośredni. W słowiańskiej mitologii istnieją po tylko po to, aby ziemia była ziemią, woda – wodą, a powietrze było powietrzem. Ich istnienie stanowi gwarancję, że prawa rządzące światem (które zostały przez tych bogów stworzone), będą miały stabilny charakter. U Słowian nie
będących Lechitami, Bogowie ci noszą podobno
imiona: „Łada, Boda, Leli”. |
||
|
Swaróg („Swarożyc”) Bóg-Słońce.
Dawca słonecznego ciepła, bóg ognia i ciepła
domowego ogniska. Trzon imienia tego boga
"war" został przejęty |
||
|
Wodnik Mityczny władca jeziora, stawu, strumienia, rzeki, a nawet kałuży. |
Wij Rodzaj podziemnego smoka będącego „batem” bogów-stworzycieli na ewentualne nieposłuszeństwo bogów niższej hierarchii. Podlegał mu Piekielnik z własną drużyną Dydków. |
Płanetnik Chmurnik, obłocznik. Duch powietrzny. |
|
Rusałki Zwane też boginkami, to mitologii słowiańskiej pomniejsze boginie wody. |
Skarbnik („Karzełek”) W mitologii słowiańskiej duch zamieszkujący podziemia, strzegący skarbów znajdujących się w ziemi w postaci cennych minerałów i kruszców. |
Żmij Powietrzny smok, który zamieszkiwał czarne chmury. Czasami można było dostrzec wśród nich zarysy smoczych łap, skrzydeł lub ogonów (trąba powietrzna). |
|
„HIERARCHIA” MOCY (Bogów) (obraz-odpowiednik słowiańskiej władzy świeckiej, czyli głów rodów mających głos na wiecach plemiennych) |
|
|
Wit (Swętowit lub Światowid) Bóg życia i śmierci mający prawo dawania i odbierania „witalności” wszystkiemu co żyje. |
Makosza Bogini Ziemi. "Matka ziemia" - dobra opiekunka. |
|
Kupała Bóg seksu napędzającego zwierzęcy oraz człowieczy los. |
Perun (Piorun) Bóg wojny, który ma moc samodzielnego karania Słowian oraz pozostałe ludy („Niemców”), a także wszystkiego innego co istnieje w słowiańskim świecie. |
|
Dziewanna Boginka życia. Opiekunka żywych istot. Nadzoruje prawidłowy przebieg procesów życiowych, o których istnieniu zdecydował bóg Wit. Jako niewiasta formalnie podlega Witowi oraz Kupale. Świtę Dziewany stanowiły Mamuny–Dziwożony. |
Marza (Marzanna) Boginka-opiekunka stanu „nie-życia” (śmierci) każdej istoty, o której zdecydował Wit lub Perun. Jako niewiasta formalnie im podlegała. Jej z kolei podlegał (?) Poroniec. |
|
Pomniejsze demony i duchy o wąskiej specjalizacji, znajdujące się na samym dole rodzaju "hierarchii" słowiańskich bóstw - pojmowanej na nieadekwatny do mentalności Słowian (choć dziś obowiązujący) wzór judeo-rzymski. Rodzaj „pospólstwa” wśród słowiańskich bóstw, duchów i „demonów”: Bagiennik, Bebok, Bies, Borowy, Boruta (Leśny), Błędne Ogniki, Czart (czort), Darmopych, Domowik, Dola, Dworowy, Jędzon, Kat, Kościej, Latawiec, Latawica, Licho, Łada, Matołek, Paskuda, Parzyjan, Pokusa, Południca, Przechera, Rogalec, Rzędzicha, Smułka, Sobierad, Spor, Strzyga, Świetlik, Szumrak, Topielice, Ubożę, Utopiec, Warchoł, Wąpierz, Zmora, itd. |
|
|
„PÓŁBOGOWIE” - PROTOPLAŚCI LECHITÓW. |
|
Lel i Polel (łac.
„Lelum i Polelum”)
Bracia przyrodni. Owoc seksu uprawianego przez Boginię Pogodę, ze stworzycielami wody i ziemi – Świstem i Poświstem. Ludzie - dzieci Bogów-stworzycieli słowiańskiego świata. Ważną informacją, która zachowała się w związku z ich istnieniem, jest charakterystyczna konstrukcja tych imion, w sposób bardzo istotny uwierzytelniająca prawdziwość nazw "Świst" i "Poświst". (świst - po_świst) >> (lelum - po_lelum) >> ( łaba - po_łabie). Patrz, hipotetyczny, słowiański mit o stworzeniu świata, p.t „Zakarbuj sobie Waść!” Obecnie w miejscowej, świętokrzyskiej gwarze, para ta kojarzona jest z "powolnością" i "rozlazłością" – co jest oczywistą konsekwencją chrześcijańskiej propagandy, w minionym milenium judeo-rzymskiej okupacji ziemi Lechitów. |
Jak zatem wyobrażam sobie ustrój społeczny dawnej, przedchrześcijańskiej Słowiańszczyzny? Otóż wyobrażam go sobie bardzo prosto, tak prosto – jak prosta jest hierarchia wśród słowiańskich mocy sprawczych, nazywanych w judeo-rzymskim żargonie „Deus”, a w naszym pięknym – ojczystym języku „Boh” (Bóg).
- Warstwę „duchowną” tworzyli nasi plemienni szamani wraz z „podległymi im” westalkami (czarownicami-wiedźmami) – gdyż całe społeczeństwo miało charakter patriarchalny. Wszyscy członkowie tej kasty mieli gwarancję osobistej nietykalności i swobodnego poruszania się nie tylko po obszarze zamieszkiwanym przez Lechitów, ale po całej Słowiańszczyźnie, aż po najdalsze jej krańce. Gwarancją tych praw i nietykalności nie była bynajmniej żadna broń lub zbrojna eskorta, ale głębokie przekonanie wśród słowiańskich plemion o ich ogromnej mądrości i wiedzy, oraz „nadnaturalnych” mocach, pochodzących od bezpośredniego obcowania ze słowiańskimi Bogami. Kasta ta nie musiała być nawet szczególnie bogata, i nikogo nie musiała własnym bogactwem epatować. Nie na tym przecież polegała jej siła – gdyż jej „bogactwem” była cała Słowiańszczyzna, w której każdym zakątku podróżujący żerca lub wiedźma, zawsze znalazła gościnny dom, gorącą strawę, ciepły kąt do spania oraz głęboki szacunek przemieszany z bojaźnią. Pod wieloma względami, kasta ta przypominała rozreklamowanych Druidów z Wysp Brytyjskich – i to ona właśnie była czynnikiem spajającym Słowian w jeden kulturowy oraz etniczny „organizm”. Była „układem nerwowym” tego „organizmu”, przenoszącym informacje z plemienia do plemienia i jednoczącym je wszystkie pod względem kulturowym. Oczywistym jest więc, że gdyby tej właśnie kasty brakło, poszczególne słowiańskie plemiona i rody „poszłyby w rozsypkę” – co też miało w przyszłości nastąpić, gdyż tego typu „wiązania” okazać się miały zbyt słabe, i rozpaść się pod presją inaczej zorganizowanych ludów ościennych.
- Warstwę świecką tworzyły poszczególne rody i plemiona (związki wielu rodów), także o ustroju patriarchalnym. Jednak jak to w rodzinie (szczególnie licznej) bywa, interesy nie wszystkich jej członków zawsze bywają zgodne. Tak też i wśród Lechickich plemion (mających przecież świadomość wspólnych korzeni) często dochodziło do waśni, zawiązywania sojuszy skierowanych przeciwko innym sojuszom, oraz do plemiennych wojen. Nic zatem dziwnego, że w ocenie ludów ościennych byliśmy postrzegani jako zbieranina łatwa do podbicia i ujarzmienia, z powodu braku jednolitego przywództwa militarnego. Oczywiście wobec zagrożenia zewnętrznego, mogło dochodzić do jednoczenia się poszczególnych plemion do wspólnej walki z najeźdźcą, i zazwyczaj dochodziło. Jednak nigdy nie było tak, że odpór najeźdźcom stawiała cała Słowiańszczyzna, a tylko ta jej część, która pokonaniem bezpośrednio zagrażającego wroga była najbardziej zainteresowana. Na dodatek w kaście „świeckich”, o prestiżu rodów i głów tychże rodów decydował posiadany majątek – co w bardzo znaczący sposób odróżniało ją od kasty „duchownej”. Dlatego w ramach partykularnych interesów, zapewne wielokrotnie dochodziło do przekupstw i sprzymierzania się pojedynczych słowiańskich plemion z wrogiem zewnętrznym, przeciwko własnym współbraciom. Tę szczególną cechę my Lechici dziedziczymy „w genach” aż do dziś, po naszych słowiańskich praprzodkach.
|
Legenda |
|
| Przykład znaku lub
złożenia znaków. |
Opis znaczenia. |
|
|
Na skrzyżowaniu typu „X” o
podanych koordynatach GPS, skręć w lewo. W
przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi
o najbliższe skrzyżowanie. |
|
|
Na odgałęzieniu drogi o
podanych koordynatach GPS, skręć w prawo. W
przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi
o najbliższe skrzyżowanie. |
|
|
Na skrzyżowaniu typu „T” o
podanych koordynatach GPS, skręć w lewo. W
przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi
o najbliższe skrzyżowanie. |
|
|
Na rozgałęzieniu dróg o
podanych koordynatach GPS, skręć w prawo. W
przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi
o najbliższe skrzyżowanie. |
|
|
Na rondzie o podanych
koordynatach GPS, skręć w drugi zjazd. W
przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi
o najbliższe skrzyżowanie. (Nie strzałka, lecz
cyfra umieszczona pod znakiem - określa
pożądany zjazd.) |
|
|
Na skrzyżowaniu typu „X”
poruszaj się prosto. W przypadku nie
określenia koordynat GPS, chodzi o najbliższe
skrzyżowanie. |
|
|
Dalej poruszaj się „prosto”
wzdłuż aktualnej drogi (niezależnie od ilości
napotkanych skrzyżowań), aż do punktu
orientacyjnego określonego koordynatami GPS w
następnym wierszu tabeli. |
|
|
Zawróć w miejscu o podanych
koordynatach GPS. |
|
Przykład złożenia kilku
znaków w jednej komórce tabeli, które zawsze
należy czytać
w kolejności „z góry w dół”: |
|
 |
* Na odgałęzieniu określonym przez koordynaty GPS, skręć w lewo. W przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi o najbliższe skrzyżowanie. |
 |
* Potem na rondzie skręć w piąty zjazd. (Nie strzałka, lecz cyfra umieszczona pod znakiem - określa pożądany zjazd.) W przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi o najbliższe skrzyżowanie. |
 |
* Następnie na rozgałęzieniu dróg o podanych koordynatach GPS, skręć w lewo. W przypadku nie określenia koordynat GPS, chodzi o najbliższe skrzyżowanie. |
 |
* Potem poruszaj się prosto (wzdłuż drogi - niezależnie od ilości napotkanych skrzyżowań), aż do punktu orientacyjnego określonego koordynatami GPS w następnym wierszu tabeli. |
| Z powodów oczywistych, powyższa
legenda nie opisuje wszystkich zastosowanych znaków (są podobne), oraz sposobów ich złożeń. |
|
"ŁYSICA"- droga żeńska.Słowiański szlak cz. 2 Nietulisko – Łysica.
55 km.
Szerokość N 51˚3’ 50,9’’
Długość E 21˚48’ 11,8’’
Niechże Bogini Pogoda będzie dla Was łaskawa, w czasie wędrówek po słowiańskich szlakach Lechii.
Przewodnik turystycznyEwa Krakowiak
vel "Babcia Zielicha"
tel: 501 445 133
ewakrakowiak@op.pl
|
[km] Mapa |
Nazwa miejscowości lub opis miejsca |
GPS Koordynaty. |
Uwagi |
Skręt |
|
0,0 1 |
50°58'43.5"N 21°15'23.7"E 50.978762, 21.256593 |
Droga nad kanałem odprowadzającym wody rz. Świśliny do rz. Kamiennej, w miejscu najlepszego widoku na ruiny walcowni z XIX w. Punkt orientacyjny dla początku szlaku to kapliczka – krzyż pasyjny. Dalej drogą asfaltową w kierunku zachodnim. |
|
|
|
0,8 1 |
50°58'54.6"N 21°14'58.1"E 50.981836 21.249480 |
Skręć w lewo, w drogę asfaltową w kierunku Kałkowa (sanktuarium maryjne). |
|
|
|
4,8 1 |
Zapora zalewu Wióry |
50°57'33.8"N 21°11'34.3"E 50.959389 21.192864 |
|
|
|
8,3 1 |
Kałków |
50°57'48.5"N 21°10'04.2"E 50.963476 21.167823 |
|
|
|
8,4 1 |
50°57'50.4"N 21°10'02.9"E 50.964010 21.167480 |
|
|
|
|
8,8 1 |
50°58'03.0"N 21°10'04.5"E 50.967497 21.167909 |
|
|
|
|
10,8 2 |
Dąbrowa |
50°58'18.8"N 21°08'30.0"E 50.971887 21.141661 |
|
|
|
12 2 |
W polach. |
50°58'18.5"N 21°07'32.3"E 50.971797 21.125627 |
|
|
|
12,8 2 |
50°58'44.7"N 21°07'31.5"E 50.979071 21.125426 |
|
|
|
|
15,3 2 |
50°58'53.8"N 21°05'25.0"E 50.981623 21.090278 |
|
|
|
|
16,2 2 |
50°58'25.8"N 21°05'30.4"E 50.973834 21.091790 |
|
|
|
|
18,7 3 |
50°58'37.0"N 21°03'34.6"E 50.976951 21.059611 |
|
|
|
|
18,9 3 |
50°58'30.4"N 21°03'34.2"E 50.975120 21.059509 |
|
|
|
|
19,8 3 |
50°58'22.8"N 21°02'53.2"E 50.973002 21.048120 |
|
|
|
|
20,1 3 |
50°58'14.5"N 21°02'45.4"E 50.970692 21.045950 |
|
|
|
|
21,8 3 |
50°58'22.3"N 21°01'34.3"E 50.972862 21.026204 |
Stromy podjazd. |
|
|
|
22,7 3 |
Radkowice-Kolonia |
50°58'48.5"N 21°01'34.1"E 50.980143 21.026134 |
|
|
|
22,9 3 |
50°58'47.0"N 21°01'20.6"E 50.979734 21.022384 |
Stromy zjazd. |
|
|
|
23,7 3 |
Trzcianka |
50°58'28.1"N 21°01'03.8"E 50.974462 21.017715 |
|
|
|
23,9 3 |
W polach. |
50°58'23.041"N 50°58'23.041"E 50.973067,
21.016092 |
W lewo w kierunku zabudowań. Droga w prawo prowadzi za domu certyfikowanej Czarownicy, wyrabiającej talizmany. Miejscowość Brogowiec: 50.97433796, 21.00347534 N50°58'27.617"E21°0'12.511" |
|
|
24,3 4 |
Parowy w lesie
|
50°58'13.678"N 21°1'7.936"E 50.970466, 21.018871 |
Kierujemy się parowem w prawo pod górę. (Droga gruntowa prowadząca dalej prosto w dół - poprzez bród na Świślinie, jest szybkim skrótem prowadzącym na powrót do miejscowości Rzeki.) |
|
|
27,8 4 |
50°56'34.1"N 21°00'33.9"E 50.942794 21.009408 |
|
|
|
|
29,1 4 |
50°56'27.4"N 21°01'39.3"E 50.940937 21.027588 |
Katolicka „plomba” (kościół pod wezwaniem „Wniebowzięcia NMP”) na miejscu kultu Marzy – słowiańskiej Bogini zimy i śmierci. Ślad obecności Templariuszy. |
|
|
|
30,1 4 |
Tarczek Górny |
50°56'04.7"N 21°01'32.3"E 50.934633 21.025639 |
Asfalt, później droga gruntowa wśród pól. |
|
|
31,2 4 |
W polach. |
50°55'43.0"N 21°02'01.5"E 50.928620 21.033750 |
|
|
|
32,4 5 |
Łomno |
50°55'25.1"N 21°02'52.0"E 50.923624 21.047767 |
|
|
|
32,6 5 |
50°55'18.0"N 21°02'55.4"E 50.921664 21.048714 |
|
|
|
|
33,2 5 |
50°55'00.9"N 21°02'48.3"E 50.916928 21.046735 |
|
|
|
|
33,4 5 |
50°54'58.5"N 21°02'56.4"E 50.916235 21.049010 |
|
|
|
|
34,8 5 |
50°54'23.0"N 21°02'15.7"E 50.906399 21.037698
|
|
|
|
|
34,9 5 |
50°54'19.498"N 21°2'20.573"E 50.905416, |
Dalej przez most na rzeczce „Czarna Woda”. |
|
|
|
35,1 5 |
Jeziorko |
50°54'11.7"N 21°02'06.2"E 50.903240 21.035056 |
|
|
|
36,4 5 |
W polach. |
50°54'00.6"N 21°01'05.5"E 50.900166 21.018203 |
Skrzyżowanie z drogą 751. (Duży ruch.) Skręty w prawo i lewo znajdują się nieomal naprzeciw siebie. |
|
|
36,5 5 |
50°54'00.8"N 21°01'04.6"E 50.900234 21.017951 |
|
||
|
37,2 5 |
Jeziorko |
50°53'37.1"N 21°00'55.7"E 50.893628 21.015465 |
|
|
|
38,9 5 |
50°53'38.5"N 20°59'37.3"E 50.894023 20.993696 |
|
|
|
|
42,6 6 |
Wola Szczygiełkowa |
50°53'48.7"N 20°57'35.2"E 50.896855 20.959766 |
|
|
|
45,5 7 |
Celiny |
50°55'16.2"N 20°56'56.9"E 50.921165 20.949144 |
|
|
|
46,1 7 |
50°55'37.1"N 20°57'09.9"E 50.926984 20.952749 |
|
|
|
|
47,4 7 |
Bodzentyn |
50°56'10.4"N 20°57'28.2"E 50.936231 20.957834 |
Skręt w drogę 751. (Duży ruch.) |
|
|
48,1 7 |
50°56'22.5"N 20°56'59.1"E 50.939594 20.949755 |
|
|
|
|
48,2 7 |
50°56'22.9"N 20°56'50.4"E 50.939685 20.947336 |
UWAGA! ul. Miejska. Miejsce rozgałęzienia szlaku z podziałem na rowerowy (ścieżka rowerowa wzdłuż drogi 752), oraz na pieszy (czerwony szlak turystyczny „Bodzentyn Św. - Katarzyna”). |
(Szlak pieszy w lewo) |
|
|
53,4 8 |
Podgórze |
50°55'52.0"N 20°55'26.9"E 50.931111 20.924132 |
|
|
|
54,3 8 |
50°54'23.3"N 20°52'52.0"E 50.906461 20.881121 |
„Muzeum Minerałów i Skamieniałości” |
|
|
|
54,9 9 |
50°54'05.6"N 20°52'49.2"E 50.901551 20.880342 |
Do miejsca świętego Lechitek, (źródełko św. Franciszka) oraz do szlaku turystycznego PTTK na Łysicę. |
|
"ŁYSICA"- droga żeńska.Słowiański szlak cz. 2 Łysica – Nietulisko.
55 km.
Szerokość N 51˚3’ 50,9’’
Długość E 21˚48’ 11,8’’
Niechże Bogini Pogoda będzie dla Was łaskawa, w czasie wędrówek po słowiańskich szlakach Lechii.
|
[km] Mapa |
Nazwa miejscowości lub opis miejsca |
GPS Koordynaty. |
Uwagi |
Skręt |
|
0 9 |
50°53'59.0"N 20°53'02.5"E 50.899719, 20.884037 |
Miejsce święte Lechitek, (tzw. „źródełko św. Franciszka”) W kierunku Bodzentyna ścieżką rowerową lub szlakiem pieszym.
|
|
|
|
0,1 9 |
50°54'04.2"N 20°52'59.1"E 50.901174, 20.883090 |
UWAGA! Brama wejściowa do Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Miejsce rozgałęzienia szlaku z podziałem na rowerowy (ścieżka rowerowa wzdłuż drogi 752), oraz na pieszy, tj. czerwony szlak turystyczny „Św. Katarzyna – Bodzentyn”). Także szlak pieszy i rowerowy do Nowej Słupi, śladem dawnej kolejki wąskotorowej Słupia Nowa – Zagnańsk. |
|
|
|
0,5 8 |
50°54'23.3"N 20°52'52.0"E 50.9064610 20.8811111 |
„Muzeum Minerałów i Skamieniałości”. Sklep z biżuterią wyrabianą z krzemienia pasiastego, i nie tylko... |
|
|
|
1,6 8 |
Podgórze |
50°55'52.0"N 20°55'26.9"E 50.931111 20.924132 |
|
|
|
6,7 7 |
Bodzentyn |
50°56'22.9"N 20°56'50.4"E 50.939638, 20.947142 |
UWAGA! ul. Miejska. Duży ruch drogowy. Miejsce połączenia się szlaku pieszego z rowerowym (ścieżka rowerowa wzdłuż drogi 752, a czerwony szlak turystyczny „Bodzentyn - Św. Katarzyna”, przez teren ŚPN). |
(Poruszamy się w dół, w kierunku ronda.) |
|
6,8 7 |
50°56'22.5"N 20°56'59.1"E 50.939594 20.949755 |
Skręt w drogę 751. |
|
|
|
7,5 7 |
50°56'10.4"N 20°57'28.2"E 50.936231 20.957834 |
|
|
|
|
8,8 7 |
Celiny |
50°55'37.1"N 20°57'09.9"E 50.926984 20.952749 |
|
|
|
9,4 7 |
50°55'16.2"N 20°56'56.9"E 50.921165 20.949144 |
|
|
|
|
12,3 6 |
Wola Szczygiełkowa |
50°53'48.7"N 20°57'35.2"E 50.896855 20.959766 |
|
|
|
15,9 5 |
50°53'38.5"N 20°59'37.3"E 50.939638, 20.947142 |
|
|
|
|
17,7 5 |
Jeziorko |
50°53'37.1"N 21°00'55.7"E 50.893598, 21.015397 |
|
|
|
18,4 4 |
W polach. |
50°54'00.8"N 21°01'04.6"E 50.900234 21.017951 |
Skrzyżowanie z drogą 751. (Duży ruch.) Skręty w prawo i lewo znajdują się nieomal naprzeciw siebie. |
|
|
18,3 4 |
50°54'00.6"N 21°01'05.5"E 50.900166 21.018203 |
|
||
|
19,8 4 |
Jeziorko |
50°54'15.127"N 21°1'42.067"E 50.904202, 21.028352 |
|
|
|
19,9 4 |
50°54'11.7"N 21°02'06.2"E 50.903201, 21.034854 |
Dalej przez most na rzeczce „Czarna Woda”. |
|
|
|
20,3 4 |
Łomno |
50°54'19.498"N 21°2'20.573"E 50.905416, 21.039048 |
|
|
|
20,2 4 |
50°54'23.0"N 21°02'15.7"E 50.916849, 21.046759 |
|
  |
|
|
21,7 4 |
50°54'58.5"N 21°02'56.4"E 50.923499, 21.047907 |
|
|
|
|
21,9 4 |
50°55'00.9"N 21°02'48.3"E 50.928605, 21.033820 |
|
|
|
|
22,4 4 |
50°55'18.0"N 21°02'55.4"E 50.921664 21.048714 |
|
|
|
|
22,5 4 |
50°55'25.1"N 21°02'52.0"E 50.923624 21.047767 |
|
|
|
|
23,7 3 |
W polach. |
50°55'43.0"N 21°02'01.5"E 50.928620 21.033750 |
|
|
|
24,8 3 |
Tarczek Górny |
50°56'04.7"N 21°01'32.3"E 50.934633 21.025639 |
|
|
|
25,8 3 |
50°56'27.4"N 21°01'39.3"E 50.940937 21.027588 |
Katolicka „plomba” (kościół pod wezwaniem „Wniebowzięcia NMP”) na miejscu kultu Marzy – słowiańskiej Bogini zimy i śmierci. |
|
|
|
27,1 3 |
50°56'34.1"N 21°00'33.9"E 50.942794 21.009408 |
Skrzyżowanie niedaleko od kościoła Św. Idziego z XIII w. |
 |
|
|
30,6 3 |
Parowy w lesie. |
50°58'13.073"N 21°1'8.119"E 50.970298, 21.018922 |
Kierujemy się parowem w lewo pod górę. Droga gruntowa w prawo w dół - prowadzi do brodu na Świślinie, który jest szybkim skrótem prowadzącym do miejscowości Rzeki. |
|
|
31,1 3 |
W polach. |
50°58'22.537"N 21°0'57.931"E 50.972927, 21.016092 |
W prawo drogą w dół. Droga w lewo w górę, prowadzi za domu certyfikowanej Czarownicy, wyrabiającej talizmany. Miejscowość Brogowiec: 50°58'27.617"N 21°0'12.511"E 50.97433796, 21.00347534 |
|
|
31,2 3 |
Trzcianka |
50°58'28.1"N 21°01'03.8"E 50.974414, 21.0174058 |
Stromy podjazd. |
|
|
32,1 3 |
Radkowice-Kolonia |
50°58'47.0"N 21°01'20.6"E 50.979734 21.022384 |
|
|
|
32,3 3 |
50°58'48.5"N 21°01'34.1"E 50.980143 21.026134 |
|
|
|
|
33,1 3 |
50°58'22.3"N 21°01'34.3"E 50.972862 21.026204 |
|
|
|
|
34,8 3 |
50°58'14.5"N 21°02'45.4"E 50.970692 21.045950 |
|
|
|
|
35,1 3 |
50°58'22.8"N 21°02'53.2"E 50.973002 21.048120 |
|
|
|
|
35,9 2 |
50°58'30.4"N 21°03'34.2"E 50.975120 21.059509 |
|
|
|
|
36,2 2 |
50°58'37.0"N 21°03'34.6"E 50.976951 21.059611 |
|
|
|
|
38,7 2 |
50°58'25.8"N 21°05'30.4"E 50.973834 21.091790 |
|
|
|
|
39,6 2 |
50°58'53.8"N 21°05'25.0"E 50.981623 21.090278 |
|
|
|
|
42,1 2 |
50°58'44.7"N 21°07'31.5"E 50.979071 21.125426 |
|
|
|
|
42,9 2 |
W polach. |
50°58'18.5"N 21°07'32.3"E 50.971797 21.125627 |
|
|
|
44,1 1 |
Dąbrowa |
50°58'18.8"N 21°08'30.0"E 50.971887 21.141661 |
|
|
|
46,1 1 |
Kałków |
50°58'03.0"N 21°10'04.5"E 50.967497 21.167909 |
|
|
|
46,5 1 |
50°57'50.4"N 21°10'02.9"E 50.964010 21.167480 |
|
|
|
|
46,6 1 |
50°57'48.5"N 21°10'04.2"E 50.963476 21.167823 |
|
|
|
|
50,1 1 |
Zapora zalewu Wióry |
50°57'33.8"N 21°11'34.3"E 50.959389 21.192864 |
|
|
|
54,1 1 |
50°58'54.6"N 21°14'58.1"E 50.981836 21.249480 |
|
|
|
|
54,9 1 |
50°58'43.5"N 21°15'23.7"E 50.978762, 21.256593 |
Droga nad kanałem odprowadzającym wody rz. Świśliny do rz. Kamiennej, w miejscu najlepszego widoku na ruiny walcowni z XIX w. Punkt orientacyjny dla końca szlaku, to kapliczka – krzyż pasyjny. |
|
01
02
03
04
05
06
07
08
09
Słowiański Szlak z konieczności prowadzi mozolnie wyszukanymi drogami bitymi, szutrowymi, gruntowymi, ścieżkami rowerowymi, a nawet przejezdnymi ścieżkami leśnymi. Wybrane one zostały pod kątem możliwie najmniejszej odległości od koryt rzek tworzących ten pradawny szlak – jak i możliwie najmniejszego ruchu drogowego, oraz jak największych walorów poznawczych i krajobrazowych. Sporadycznie zdarzają się jednak z konieczności odcinki, położone poza obszarem ich pradolin, oraz te z intensywnym ruchem ulicznym – na których należy zachować wzmożoną czujność (o czym informują stosowne opisy w tabelach „ŁYSOGÓRY” i „WISŁA”).
Trasa Słowiańskiego Szlaku, prowadzi na niektórych odcinkach drogami zielonego szlaku rowerowego im. Witolda Gombrowicza, oraz czerwonego szlaku rowerowego im. Mariana Raciborskiego. Oba zostały wytyczone przez ostrowiecki oddział PTTK im. Mieczysława Radwana.
„Słowiański Szlak” jest ogólnodostępnym, oraz w pełni nieodpłatnym (i takim ma zawsze pozostać), turystycznym szlakiem prywatnym – bez jakichkolwiek oznaczeń w terenie. Jedynymi znacznikami, umożliwiającymi bieżące kontrolowanie jego położenia, jest niniejszy opis wraz z koordynatami GPS. Jako taki – nie podlega jurysdykcji żadnych organów obecnych władz okupacyjnych obszaru Polin (nadal nazywanych eufemistycznie „Polską”, z powodów biznesowo-propagandowych mocarstw-okupantów).
Każdy turysta, pielgrzym lub członek zorganizowanej grupy poruszający się po tym szlaku, robi to na wyłączną i w pełni własną odpowiedzialność. Dotyczy to zarówno wszelkich, szkód jakie może na jego obszarze wyrządzić, ubezpieczeń finansowych od następstw nieszczęśliwych wypadków, jak i wszelakich kontaktów w jego obrębie z funkcjonariuszami władz okupacyjnych. Wystąpienie do legalnych władz obszaru Polski-Lechii o zalegalizowanie niniejszego szlaku o nazwie „Słowiański szlak”, zostanie dopełnione w stosownym terminie.
Obecna “Rzeczpospolita Polska” wraz ze wszystkimi jej strukturami ustawodawczymi, sądowniczymi i wykonawczymi, jest prywatną firmą handlową-korporacją – i jako taka została zarejestrowana w Nowym Jorku pod adresem biznesowym; 233 Madison Avenue New York NY 10016, oraz adresem do korespondencji; Ministry of Finance ul. Świętokrzyska 12 Warsaw Poland R9 00916, https://www.sec.gov/cgi-bin/browse-edgar?CIK=0000079312&action=getcompany
Nielegalnie, korporacyjne władze, składają się z: “WATYKANU w Rzymie, Kwadratowej mili w Centrum Londynu, tzw. ‘CITY OF LONDON CROWN CORPORATION’, oraz Waszyngtonu- Washington D.C (District of Columbia).
Właściciel szlaku nie świadczy obecnie na jego trasie żadnych usług – poza usługą przewodnicką na zasadach umowy o dzieło (patrz CENNIK), realizowaną na zasadach określonych przez obecne władze okupacyjne. Prowadzenie zorganizowanych grup przez inne osoby, jest dozwolone po uzyskaniu licencji od właściciela szlaku.
Równocześnie upraszam turystów i pielgrzymów poruszających się jego szlakiem o godne zachowanie, poszanowanie przyrody żywej, nieożywionej i wszelkich obiektów w obszarze zwiedzania. Nie zaprószanie ognia. Pełne i skuteczne gaszenie ognisk, a także nie pozostawianie żadnych „graffiti” oraz śmieci.
W rozumieniu właściciela szlaku, cały opisywany teren jest obszarem chronionym.
Krzysztof Majcher vel „Zbój Szydło”
tel. : 537 796 601
e-mal: lysa.gora@wp.pl
web: http://zboj-szydlo.5v.pl/
"Słowiański Szlak" dedykuję mojej Bratanicy - Wiktorii.
Przewodnik Świętokrzyski i Łysogórski
Krzysztof Majcher vel „Zbój Szydło”
e-mal: zboj.szydlo53@gmail.com
web: http://zboj-szydlo.5v.pl/