ŚWIĘTOMARZ („Swynto-Marza”, w średniowieczu dowcipnie interpretowana przez Sektę Katolicką jako „Święta Maria” - czyli Matka Boska)

Świętomarz, to – „miejsce kultu” Marzy - Bogini Śmierci Lechitów. Stąd nazwa miejscowości, poświęconej w mniemaniu wielu młodszych braci w wierze „świętemu Tomaszowi - z błędem w pisowni”.

Obecny kościół Wniebowzięcia NMP nie jest niczym innym, jak kolejną z wielu „plomb” Sekty Katolickiej na miejscu świętym, poświęconym Bogini zimy i śmierci - „Marzy”. Plomb odcinających rdzennych mieszkańców kondominium Polin, od słowiańskiej przeszłości ich pradawnych Antenatów.

Marza (vel Marzanna) od tysiącleci i wieków palona z radością wczesną wiosną, oraz wrzucana do wody ku uciesze tych, którzy przeżyli przednówek – jest ciągle źródłosłowem dla takich współczesnych pojęć jak: mróz, pomór, mrok, martwy, itd. itp. Ciągle i niezmiennie pojęcie to jest jednym z wielu podobnych „fundamentów języka polskiego”. W rozumieniu naszych dawnych Antenatów, Marza była raczej o wiele mniej „Bogiem/Boginią” w katolickim pojmowaniu boskości – bardziej zaś niepokonaną „siłą – mocą – prawem przyrodniczym”, oznaczanym słowiańskim słowem „Boh/Bóg”. Była rodzajem ówczesnej, oficjalnej, słowiańskiej „teorii naukowej” - we współczesnym rozumieniu. Nie było to odosobnione pojęcie, „objaśniające” naszym Antenatom świat w którym przyszło im żyć. Istniało wiele innych, takich Jak „Świst” (z-Wisl-t), „Poświst” (po-z-Wisl-t), „Pogoda”, „Perun”, „Swarog”, „Wit” itp.

Owa „teoria” (światopogląd Lechitów w czystej postaci) nie przewidywał taki zdarzeń jak „koniec świata”, „wieczne potępienie”, „zbawienie”„ognie piekielne” oraz „niebo” (ze swoją wieczną nudą). Dla Słowian (oraz ich szczególnego odłamu „Lechitów” – potomków mitologicznego Polela vel „Polacha”) tzw. „rajem” było życie w wiecznie istniejącym, cudownym świecie – stworzonym specjalnie dla nich przez Śwista, Pośwista i Pogodę. Świecie obfitującym w leśne pożytki, czyste powietrze, oraz krystalicznie czyste wody, których to darów nie wolno im było zbrukać. Jedyną karą dla złoczyńców po ich śmierci, pozostawała wyłącznie perspektywa wiecznego błąkania się duszy występnego Lechity nękanej wyrzutami sumienia, po miejscach własnych zbrodni. Skazanej na towarzystwo niektórych, przerażających, słowiańskich demonów. („Dziady”, Adam Mickiewicz)

Bogowie Słowian w żadnym wypadku nie byli patologicznymi ludobójcami – na wzór semickiego, plemiennego bożka YHWH o niewypowiadalnej nazwie („Jahwe”, „Jehowah”), który obsesyjnie kontrolował oraz bestialsko karał własnych niewolników, za niedotrzymanie wierności. Słowianie wywodzili się bowiem wprost od swoich Bogów Stworzycieli – albowiem byli ich kochanymi „dziećmi”, rozumianymi dosłownie. Mogli zatem bez skrępowania czerpać z dobrodziejstw swoich mitycznych Rodziców i robić to, na co mieli ochotę. Szanowali zatem własny świat – taki, jaki został im dany, ze wszystkimi „blaskami i cieniami”, cudownej, choć czasami obiektywnie trudnej egzystencji. W Ich świecie nie istniał dowiem potworny demon pazerności, z prostej przyczyny. Słowiańscy Bogowie nie stworzyli takiego demona. Ta zaraza przybyła na Ich ziemie z judeo-rzymskiego kręgu „kulturowego” niedawno – nieco ponad tysiąc lat temu. Od tej pory „dżuma pazerności” metodycznie niszczy świat Lechitów, zaśmiecając i zatruwając im glebę, wody i powietrze.

Źródła okupantów:

I. - Wikipedia

Pradawne miejsce kultu Bogini Marzy.

Kościół Wniebowzięcia NMP

4,5

Świętomarz 28, 27-225 Świętomarz

diecezja.kielce.pl

41 272 27 26

Inne atrakcje:

Noclegi w pobliżu: