Tarczek ("Tarżek" - miejsce istnienia targowiska i/lub tartaku)

W okresie przedchrześcijańskim, prężna osada o znaczeniu wyłącznie gospodarczym. Jej istnienie (w odróżnieniu od pobliskiej Świętomarzy) nie było generowane przez światopogląd/wiarę Lechitów. Nie było też miejscem zainteresowania Wiedźm - strażniczek wiedzy na temat świata, jaką dysponowali ówcześni Słowianie.
Ponieważ od zawsze dobre drewno pozyskuje się wyłącznie w okresie zimowym, u samych początków istnienia Tarczka/Tarżka, był on rodzajem "przedmieścia" dla pobliskiej Świętomarzy/Swyntomarzy. Lechici przybywający z prośbami do sanktuarium Bogini Śmierci (Marzy) w trudnym, zimowym okresie - najpewniej przy okazji załatwiali także budulec "na przedmieściu" - jeśli akurat był potrzebny. Mogli także zamawiać tu drewno opałowe na stosy całopalne do swoich bliskich, których Marza postanowiła "położyć im na marach".

Prężne ośrodki gospodarcze, gromadzące na stałe (lub tylko okresowo) większą liczbę ludzi normalne żyjących w rozproszeniu - zawsze wzbudzały ogromne zainteresowanie pazernych (i najczęściej rozpustnych) misjonarzy chrześcijańskich. Tarczek bez wątpienia posiadał wystarczający potencjał, aby zapewnić biskupom krakowskim możliwość szybkiego bogacenia się kosztem swojej "trzódki" (patrz hulaka i rozpustnik, bp. Paweł z Przemiankowa). Dlatego nieuchronnym stało się przesunięcie początkowego ośrodka chrześcijańskiej władzy, ze Świętomarzy do "podmiejskiego" Tarczka.
Kościół w XIII w. pod wezwaniem Świętego Idziego zawiera ślad rozległych kontaktów biznesowych, óczesnej, katolickiej władzy. Jego ściany zdobi specyficzna "polichromia" - którą możnaby swobodnie nazwać (tworząc neologizm) "monochromią". Została ona wykonana metodą podobną do sitodruku, najpewniej niedługo po zakończeniu budowy i katolickim cudem przetrwała do dzisiaj. Smaczkiem "biznesowym" tejże monochromatycznej "polichromii", jest krzyż Teplariuszy ustuowany opodal prezbiterium po lewej stronie. Jak wiadomo, oprócz wojowniczych zakonników najbogatszego zakonu na świecie, podległych bespośrednio papieżowi - byli oni także wynalazcami "czeku na okaziciela". Okazicielami w tamtym okresie dziejów, byli z zasady rycerze biorący udział w krucjatach, lub podróżujący do Palestyny.

Źródła okupantów:

I. - Wikipedia

W średniowieczu Tarczek był osadą targową, własnością biskupów krakowskich i ośrodkiem administracyjnym ich dóbr. Znajdował się tu dwór biskupi i niewielki kościółek wzniesiony podobno już w 1067 r. W 1227 r. biskup Iwo Odrowąż, na mocy przywileju Leszka Białego, osadził w okolicach Tarczka osadników niemieckich. Od 1259 r. Tarczek posiadał prawa miejskie. Był siedzibą kasztelanii. W 1275 r. przywileje dla targowisk w Tarczku i Iłży posłużyły jako wzór swobód dla targowiska w należącej do wąchockich cystersów Wierzbicy. W 1244 r. osada została spalona i złupiona przez Konrada mazowieckiego. W 1268 r. przechodzili tędy Litwini.
Tarczek stracił swoje znaczenie gdy biskup Bodzanta założył w pobliżu (na gruntach Tarczka) nowe miasto Bodzentyn, do którego przeniósł targowisko oraz ośrodek administracyjny. W roku 1412 biskup krakowski Piotr oddaje wieś Tarczek na własność miastu Bodzentynowi, a kmieci pod władzę urzędu miejskiego (Kodeks katedry krakowskiej t.II s.361)

W XV w. Jan Długosz o Tarczku pisał, że było tu niegdyś znaczne miasto biskupie (oppidum notabile). Kościół miał tu założyć według Długosza Władysław I Herman^[6]. W połowie XV w. Tarczek był wsią biskupią posiadającą 12 łanów ziemi, z których dziesięcinę o wartości 12 grzywien oddawano biskupom krakowskim. W 1581 r. było tu 21 osadników, 11 łanów, 1 ogrodnik i 3 komorników.

Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z 1827 roku wieś miała 31 domów i 229 mieszkańców. Pod koniec XIX w. Tarczek był siedzibą gminy. Były tu 52 domy i młyn wodny, na rzece Psarce. Wieś zamieszkiwało 378 osób. W Tarczku było 520 morgów ziemi włościańskiej i 520 morgów ziemi folwarcznej.

https://zabytek.pl/pl/obiekty/tarczek-kosciol-par-pw-sw-idziego-opata

Inne atrakcje:

Noclegi w pobliżu: