ŚWIŚLINA - RZEKI (z-Wisl-ina)

Prastare osady służebne, wobec gontyny trójcy mocy sprawczych, czyli trzech "Bogów-stworzycieli świata":

1. z-Wisl-ta, (obecnie „Śwista”)

2. po-z-Wisl-ta (obecnie „Pośwista”)

3. po-God-y (obecnie „Pogody”)

znajdującej się na szczycie Łyśca jeszcze prawie 2 wieki po tzw. "chrzcie Polski". Zniszczona i zaginiona pamięć o przeszłości wsi Świślina, może dotyczyć bardziej zamierzchłego okresu dziejów słowiańszczyzny, niż Ostrowa Lednickiego, Gniezna, lub nawet Krakowa. Nazwa ta w żadnym wypadku nie jest onomatopeją, jak tego by chcieli różni obywatele polscy o niesłowiańskich korzeniach, takich jak np. Aleksander Brückner, lub Gustaw Herling Grudziński. Charakterystycznym i bardzo wymownym dla tej nazwy jest fakt, że wszystkie reżimowe media i publikacje, szerokim łukiem omijają etymologię tej nazwy. Tymczasem w myśl zasady stosowanej przez Szkołę Filozoficzną Wyznawców Wiary w Inteligencję Człowieka "Sekta im. G. Bruno" - "Brak informacji jest także (specyficzną) informacją, a brak decyzji staje się nieuchronnie (specyficzną) decyzją". Wymownym jest także bezpośrednie sąsiedztwo miejscowości „Świślina”, położonej nad rzeką o tej samej nazwie – z miejscem „kultu” Śwista i Pośwista na Łyścu (obecne tzw. „Święty Krzyż”).

Źródła okupantów:

I. - Wikipedia https://pl.wikipedia.org/wiki/świślina_wieś W połowie XV Świślina (także Świślino) według opisu Jana Długosza, wieś w parafii Świętomarz, stanowiąca własność biskupa krakowskiego, miała 10 łanów kmiecych. Od 9 łanów płaciła dziesięcinę snopową kościołowi w Krynkach, a z jednego łanu plebanowi w Świętomarzy (Długosz Liber beneficiorum t.II, s.462)[5]. Według registru poborowego powiatu sandomierskiego z roku 1578 biskup krakowski płacił pobór od 10 osad, 10 łanów i 1 zagrodnika a także dwóch komorników biednych (Pawiński, Małop., 191). (opis podaje Bronisław Chlebowski SgKP)[5]

Wieś należała do kluczu bodzentyńskiego dóbr biskupstwa krakowskiego w województwie sandomierskim. W miejscowości znajdował się w XVIII wieku młyn i karczma.[6]

Według spisu miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z 1827 roku było tu 87 mieszkańców żyjących w 14 domach. Spis z roku 1890 podaje że Świślina posiadała 39 domów zamieszkałych przez 273

mieszkańców z gruntem 482 morgi należącym do włościan , były także 3 morgi dworskie (był to majorat rządowy).

II. - Słownik etymologiczny języka polskiego Aleksander Brückner https://pl.wikisource.org/wiki/Indeks:Słownik_etymologiczny_języka_polskiego_(Brückner)

świst, świstać, świsnąć (świstnąć), świszczeć; świszczałka i świstawka, świstek; świszcz (o ‘pustym orzechu’, ale i o ‘wichrze, burzy’), świstak, świstun; świszczypała; to samo z chw- (chwistek = świstek, chwist i chwiszcz, o ‘orzechu pustym’, ale i o ‘komedjancie’), i udźwięcznione: gwizd (= chwist, w każdem znaczeniu), gwizdać, gwiznąć; Poświst i Pochwiściel, nazwa mniemanych bożków (zamiast wichrów); pnie z chw- i u Czechów i na Rusi, wedle znanej zasady (p. gwiazda i i.), gdy na Południu wyłącznie sw-, cerk. i t. d. swistati. Prastare, dźwiękonaśladowcze poczęści; por. swirati (to samo), świerszcz,

III. - Słownik Języka Polskiego PWN Nie znaleziono żadnych wyników wyszukiwania dla: Świślina. Znamienne.

Inne atrakcje:

Noclegi w pobliżu: