ŚWIĘTA KATARZYNA

W okresie przedchrześcijańskim nie istniała żadna osada w miejscu obecnej lokalizacji wsi „Święta Katarzyna”. Pomimo tego, już wiele tysiącleci wcześniej było to miejsce szczególne i święte. Sacrum tej lokalizacji w pojmowaniu moich Praojców-Lechitów było oczywiste, gdyż „spotykały się tu” trzy przyrodnicze cechy, decydujące „za automatu” o jego nadzwyczajnej świętości. Były nimi: starodrzew jodłowy (święty gaj), źródło znacznych rozmiarów z krystalicznie czystą wodą oraz najwyższa góra Łysogór.

Dla Prasłowian były to znaki tak oczywiste, jak obecnie oczywistością jest znak Krzyża dla wasali Sekty Katolickiej – mieniących się być obecnie tzw. „Polakami-katolikami”.

Szczególnie nasze Pramatki odwiedzały to miejsce często i licznie – gdyż było ono przejawem ich własnej, żeńskiej witalności. Być może to właśnie tu u świętego źródła w świętym gaju u stóp „matki”-Łysicy, wiedźmy-szeptuchy z różnych stron rozległej słowiańszczyzny „zamawiały” zdrowie i pomyślność dla mężczyzn i dzieci z własnego plemienia, oraz urodę i męskie pożądanie dla nich samych.

Pomysł rycerza Wacławka (?) na budowę (drewnianego) kościółka przy ich świętym źródle, był dla Lechitów haniebną profanacją ich świętego miejsca. Dalekim echem tamtych zdarzeń jest legenda o tzw. „diabelskich mocach”, które uparcie, ciemną nocą zabierały jodłowe kłody od źródła i przenosiły je daleko w dół – tu gdzie obecnie stoi kościół i klasztor Bernardynek. „Demony” słowiańskich autochtonów dopięły swego. Dlatego właśnie ostatecznie kościół wybudowano tam, gdzie obecnie znajduje się klasztor Bernardynek.

Trzeba być bardzo naiwnym, aby wierzyć (jak głosi to owa katolicka legenda), że rzeczywiście robiły to postulowane „złe demony”. To okoliczna ludność broniąc własnego świętego miejsca przez profanacją, aby uniknąć rozlewu krwi – usuwała z niego budulec przeznaczony na budowę przybytku opartego na obcych wzorcach kulturowych. Wzorców pochodzących z regionów zamieszkałych przez dzikie plemiona bandyckich agresorów, handlarzy, lichwiarzy, patologicznych kłamców-intrygantów, erotomanów, rabusiów i pastuchów, znad Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej.

Czas pokazał jednak, że milenium katolickiej okupacji tego terenu, odcisnęło na nim swoje niezatarte, cierpiętnicze piętno. Obecnie zamiast kościoła, stoi u źródełka kapliczka Świętego Franciszka, a i samemu świętemu źródłu przydano także taką samą – nonsensowną nazwę.

Arogancja okupantów sięga oprócz zenitu także samego wierzchołka Łysicy, gdzie także Katolicy postawili „Krzyż” - symbol swojej wszechwładzy absolutnej. Gdy jodły podrosły, wycięto je bezpardonowo, mając za nic prawo obowiązujące na obszarze parku narodowego. Zrobiono to jedynie dla kaprysu, aby krzyż postanowiony na świętej górze słowiańskich autochtonów dla jej pohańbienia, był nadal widoczny z daleka... Sprawców tego bezprawia oczywiście nie ścigano.

Źródła okupantów:

Święta Katarzyna – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Bodzentyn. Miejscowość jest siedzibą parafii św. Katarzyny. W strukturze kościoła rzymskokatolickiego parafia należy do metropolii krakowskiej, diecezji kieleckiej, dekanatu bodzentyńskiego.

Tzw. „Święta Katarzyna” znajduje się u podnóża Łysicy (612 m n.p.m.) – najwyższego szczytu Gór Świętokrzyskich. Przez wieś przepływa strumień, który jest jednym z cieków źródłowych Czarnej Nidy. Przez wieś przechodzi szlak turystyczny czerwony Główny Szlak Świętokrzyski im. Edmunda Massalskiego z Gołoszyc do Kuźniaków, szlak turystyczny niebieski niebieski szlak turystyczny im. E. Wołoszyna z Wąchocka do Cedzyny oraz szlak rowerowy czerwony czerwony szlak rowerowy z Cedzyny do Nowej Słupi.

Podania mówią, że istniała tu kiedyś pogańska świątynia. Według tradycji w średniowieczu osiedlali się tu pustelnicy. W 1399 r. miał tu osiąść rycerz Wacławek, który ufundował kościółek św. Katarzyny.

W XIV w. ziemia ta należała do biskupów krakowskich. Około 1478 r. biskup Jan Rzeszowski osadził przy kościele bernardynów. Początkowo przy kościółku istniał także oddzielny dom emerytów. W 1490 r. Maciej z Pyzdr, opat świętokrzyski nadał dom wraz z kościołem bernardynom. W 1817 r. bernardyni ustąpili miejsca bernardynkom, których klasztor w Drzewicy spłonął w pożarze.

W 1910 r. powstało tu schronisko turystyczne PTK, pierwsze w Górach Świętokrzyskich. Jego założycielem był Aleksander Janowski.

W 1943 r. w miejscowości stacjonował oddział niemieckiej żandarmerii pod dowództwem Alberta Szustera. Odpowiada on za wiele mordów dokonanych w okolicznych miejscowościach. W samej Świętej Katarzynie rozstrzelano łącznie 50 mieszkańców. Zbiorowe mogiły pomordowanych znajdują się na skraju lasu.

W 1957 r. w Świętej Katarzynie wybudowano nowy Dom Wycieczkowy PTTK.

Zespół klasztorny bernardynek, założony w drugiej połowie XV w., początkowo jako klasztor bernardynów. Wielokrotnie przebudowywany i obecnie w zasadzie bezstylowy. Wyjątkiem jest otoczony krużgankami renesansowy wirydarz z 1633 r. W skład zespołu klasztornego wchodzi kościół pw. św. Katarzyny. W XIX w. wyposażenie świątyni uległo zniszczeniu na skutek pożaru. Z dawnego wyposażenia zachował się wyłącznie obraz Madonny z XVI w. Figurka św. Katarzyny jest prawdopodobnie kopią figury zaginionej w pożarze. Pierwotna figura według tradycji została tu sprowadzona z północnej Afryki.

Drewniana kapliczka św. Franciszka przy drodze na Łysicę. Obok kapliczki znajduje się źródło, uznawane przez wiernych za cudowne. Według tradycji woda z tego źródełka leczy choroby oczu. Kaplica cmentarna Hieronima i Tekli Janikowskich, nazywana kapliczką Żeromskiego. Wzniesiona na początku XIX w. Na tynku znajdują się wyryte w 1882 r. podpisy Stefana Żeromskiego oraz jego szkolnego kolegi Janka Stróżeckiego. Nieopodal kapliczki znajdują się dwie mogiły: z czasów powstania styczniowego oraz z 1943 r.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Święta_Katarzyna_(województwo_Świętokrzyskie)

„Mniszki i czarownice”

Święta Katarzyna przywoływana jest m.in. w książce "Klub włóczykijów" E. Niziurskiego ze względu na jej patriotyczną przeszłość (bohaterowie poszukują pamiątek po powstaniu styczniowym), walory turystyczno-przyrodnicze i związki ze świętokrzyskimi legendami. Jedna z nich jest przytoczona dokładnie: „(…) kiedy zbudowano żeński klasztor Św. Katarzyny u stóp Łysicy, czarownice, które do tej pory władały górą, bardzo się zdenerwowały i poprosiły diabła, żeby zniszczył klasztor. Diabeł zaopatrzył się w olbrzymi głaz i leciał z nim na Św. Katarzynę, żeby go zrzucić na pobożne mniszki. Lecz kiedy już był nad górą Klonówką, modlitwy mniszek sprawiły, że okrążyło go niezliczone stado gołębic tak, że nie mógł lecieć dalej i straciwszy orientację upuścił kamień na Klonówkę” (Klub włóczykijów).

Stanisław Rogala

Inne atrakcje:

Noclegi w pobliżu: